bekeuring op eigen terrein kan dat?

[Gast]

hallo

stond ik laatst geparkeerd op eigen terrein en kreeg ik een bekeuring voor fout parkeren,
mag dat?? of moet je als eigenaar (van het terrein) toestemming geven om de bekeuring uit te laten schrijven

[gvdbor]

eigen terrein is in het geheel niet interessant. Wat slechts van belang is: Is het voor het openbaar verkeer openstaande weg. En gemakshalve neem ik maar even aan dat dat zo is geweest, anders lijkt het gegeven van bekeuren me niet aan de orde namelijk.

[Flik]

Als het terrein toegankelijk is voor verkeer, geldt het als openbare weg voor de wet. Een voorbeeld: ook bijv een parkeergarage, die afgesloten is met slagbomen, maar waar wel iedereen dmv een kaartje trekken binnen kan komen geldt als openbare weg. Hier gelden dus ook de normale verkeersregels. De politie kan hier handhavend optreden en bonnen schrijven. Eigenaar van het terrein hoeft hier geen toestemming voor te geven.

[Walter]

ok..nieuwe stelling:

een invaliden parkeerplaats op het door een slagboom afgesloten betaalde parkeerterrein van een ziekenhuis? met bordje eigen terrein erbij.

wel of niet?

[Gast]

ja dat is nu net het hele vreemde aan de bekeuring want ik stond op een terrein (verboden voor onbevoegden) ik was bevoegd,
maar stond daar wel op een invalide plek (wel verkeerd omdat ik daar niet staan mag)

maar het feit dat het een apart terrein was en niet openbaar, dat ik daar dan een bekeuring krijg
vind ik nogal vreemd

dus denk ik dat iemand anders mij aangegeven heeft om de bekeuring uit te schrijven

[Flik]

In geval van onterecht gebruik kan hier tegen opgetreden worden.

[Gast]

ok ik kan dus gewoon betalen...

en er maar niet meer gaan staan dan denk ik....

[gvdbor]

Op grond waarvan was dat terrein dan niet openbaar naar uw mening?

Ik denk namelijk dat daar het knelpunt zit. Omschrijf svp eens goed het terrein: Hoe is het afgezet? wie kan er allemaal komen? etc etc.

[Gast]

het was op het terrein van een school,

er loopt een straat langs en net als bij een oprit kun je de parkeerplaats van de school oprijden
daarvoor staat een bordje met verboden toegang voor onbevoegden artiekel blah blah....

en op die parkeerplaats waren nog 2 plaatsen vrij (invalide plaatsen) ik denk zet maar neer

half uur later bekeuring 8er de ruitenwisser

mag de politie hier uitschrijven???

[gvdbor]

Het terrein van de school is voor iedereen toegankelijk lijkt me ( het bordje 461 belemmert die werking namelijk niet: iemand die dat bordje namelijk niet kan lezen kan er ook komen). Oftewel er vindt openbaar verkeer plaats en dat openbare verkeer wordt ook toegelaten. Daarmee is het een voor het openbaar verkeer openstaande weg en gelden er alle regels van de wegenverkeerswetgeving.

Het is de gemeente van die plaats die verantwoordelijk is voor de plaatsing van borden en dergelijke.
Iedereen heeft zich aan de werking van die borden te houden. Er hoeft dus geen enkele reden te zijn dat iemand u zou hebben aangegeven.

[Flik]

Ja, de politie mag hier dus een bon uitschrijven. Omdat u het terrein zo op kan rijden, wordt dit terrein gezien als openbare weg. Op het terrein gelden dus ook de verkeersregels als op de openbare weg. Parkeren op een invalidenparkeerplaats mag dus ook op het terrein van de school niet.

Een terrein moet afgesloten zijn en dan op een manier dat het niet meer vrij toegankelijk is voor verkeer om het niet meer openbare weg te laten zijn.

[Gast]

hmmm naja ok, in ieder geval bedankt voor de informatie

ik heb weer wat geleerd

[choppie cop]

ok..nieuwe stelling:

een invaliden parkeerplaats op het door een slagboom afgesloten betaalde parkeerterrein van een ziekenhuis? met bordje eigen terrein erbij.

wel of niet?

Dat bordje heeft geen waarde en die slagboom en hekken ook niet direct. Het geeft wel iets aan maar meer ook niet.

Het gaat erom kan ik, bestuurder, er komen zonder dat er selectie is. Als ik dus een kaartje pak en later betaal dan is het gewoon openbaar terrein. Moet ik met bij de intercom melden en vindt er dan selectie plaats dan praat je over prive terrein. Dan is daar geen grond om op te treden voor de politie. Moet natuurlijk wel de rest afgezet zijn met hekken ed, de toegang moet in ieder geval niet vanzelf sprekend zijn.

[Frans]

Wetstekst

VR 2005/91

--------------------------------------------------------------------------------

HOGE RAAD
(mrs Koster, Corstens, Thomassen), nr 01185/04,
22 februari 2005

art. 1 WVW 1994

[Essentie] 'Voor het openbaar verkeer openstaande weg' in de zin van art.1 WVW 1994.
Conclusie A-G: Het feit dat voor toegang tot een publieke parkeergarage betaald dient te worden, vormt onvoldoende omstandigheid om te concluderen dat zo'n parkeergarage niet feitelijk voor het openbaar verkeer openstaat en derhalve geen voor het openbaar verkeer openstaande weg is.

[Tekst] De Hoge Raad der Nederlanden enz.
1. De bestreden uitspraak
Het hof heeft in hoger beroep - met vernietiging van een vonnis van de Kantonrechter in de Rechtbank te Amsterdam van 11 september 2002 - de verdachte ter zake van "overtreding van artikel 107, eerste lid van de Wegenverkeerswet 1994" veroordeeld tot een geldboete van € 225, subsidiair vier dagen hechtenis.
(...)
3. Beoordeling van de middelen
De middelen kunnen niet tot cassatie leiden. Dit behoeft, gezien art. 81 RO, geen nadere motivering nu de middelen niet nopen tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.
4. Slotsom
Nu geen van de middelen tot cassatie kan leiden, terwijl de Hoge Raad ook geen grond aanwezig oordeelt waarop de bestreden uitspraak ambtshalve zou behoren te worden vernietigd, moet het beroep worden verworpen.
5. Beslissing
De Hoge Raad verwerpt het beroep.

[Mening] Conclusie A-G Jörg
Post alia:
3. Het eerste middel richt zich tegen de bewezenverklaring. Uit de gebezigde bewijsmiddelen zou niet kunnen blijken dat verzoeker op de weg heeft gereden. Een parkeergarage zou namelijk niet voor een ieder toegankelijk zijn.
4. Ten laste van verzoeker is bewezenverklaard dat:
"hij op 3 januari 2001 te Amsterdam als bestuurder van een motorrijtuig (personenauto) heeft gereden op de weg, de parkeergarage Groeneveen, zonder dat aan hem door de daartoe bevoegde autoriteit, als bedoeld in artikel 116, lid 1, van de Wegenverkeerswet 1994 een rijbewijs was afgegeven voor de categorie van motorrijtuigen, waartoe dat motorrijtuig behoorde".
5. Het hof heeft tot bewijs gebezigd een ambtsedig proces-verbaal (nummer 03.01.2001.2030.16929, op 23 oktober 2001 opgemaakt door R. W., agent van de Regiopolitie Amsterdam-Amstelland), onder meer inhoudende
a) als mededelingen van verbalisant - zakelijk weergegeven -:
"Op 3 januari 2001 constateerde ik dat een persoon als bestuurder van een motorrijtuig, personenauto, daarmede heeft gereden zonder rijbewijs voor de categorie waartoe dat motorrijtuig behoorde, op de weg, de parkeergarage Groeneveen te Amsterdam. Bij onderzoek is gebleken dat aan verdachte geen geldig rijbewijs was afgegeven voor de onderhavige categorie; voor het besturen van dit motorrijtuig was vereist een rijbewijs: B.
Verdachte werd staande gehouden en verstrekte mij, daarnaar gevraagd, de volgende persoonsgegevens: P.L.R. de W., geboren te L.
b) als verklaring van verdachte - zakelijk weergegeven -:
"Ik heb inderdaad geen Nederlands rijbewijs".
Als bewijsoverweging formuleerde het hof:
"Het hof verstaat dat verdachte niet alleen geen geldig Nederlands rijbewijs bezat, maar evenmin een ander geldig rijbewijs".
6. In de toelichting op het middel wordt betoogd dat de parkeergarage niet voor een ieder toegankelijk is aangezien door de voorwaarde van betaling de toegankelijkheid wordt beperkt. Aldus zou de parkeergarage geen voor het openbaar verkeer openstaande weg zijn in de zin van art. 1, eerste lid onder b, Wegenverkeerswet 1994 nu uit art. 4 van de Wegenwet zou blijken dat doorslaggevend criterium voor de openbaarheid van een weg is dat deze voor een ieder toegankelijk is.
7. Art. 1, eerste lid onder b, Wegenverkeerswet 1994 luidt - voor zover van belang -:
wegen: alle voor het openbaar verkeer openstaande wegen (...).
8. Art. 4 Wegenwet luidt:
1. Een weg is openbaar:
I. wanneer hij, na het tijdstip van dertig jaren vóór het in werking treden van deze wet, gedurende dertig achtereenvolgende jaren voor een ieder toegankelijk is geweest;
II. wanneer hij, na het tijdstip van tien jaren vóór het in werking treden van deze wet, gedurende tien achtereenvolgende jaren voor een ieder toegankelijk is geweest en tevens gedurende dien tijd is onderhouden door het Rijk, eene provincie, eene gemeente of een waterschap;
III. wanneer de rechthebbende daaraan de bestemming van openbaren weg heeft gegeven.
2. Het onder I en II bepaalde lijdt uitzondering wanneer, loopende den termijn van dertig of van tien jaren, gedurende een tijdvak van ten minste een jaar duidelijk ter plaatse is kenbaar gemaakt, dat de weg slechts ter bede voor een ieder toegankelijk is.
3. Dit kenbaar maken kan geschieden door het stellen van opschriften als: eigen weg, particuliere weg, private weg en soortgelijke, of door andere kentekenen.
9. In tegenstelling tot de juridische openbaarheid van de wegen, die wordt beheerst door de Wegenwet, heeft de Wegenverkeerswet 1994 betrekking op 'alle feitelijk voor het openbaar verkeer openstaande wegen' (zie HR 13 mei 1958, NJ 1958, 329 (VR 1958, 39; red. VR) en HR 12 januari 1982, NJ 1983, 244 (VR 1982, 41; red. VR)). De openbaarheid in de zin van de Wegenwet ziet op het publiekrechtelijke recht op het gebruik van de wegen door een ieder en de verplichting tot onderhoud van de weg. De wegenverkeersrechtelijke openbaarheid heeft betrekking op de wegen die feitelijk voor een onbeperkte kring van personen toegankelijk zijn: dat zijn de openbare wegen in de zin van de Wegenwet en de wegen die de rechthebbende voor het algemene verkeer heeft opengesteld of waarop hij het verkeer stilzwijgend toelaat NOOT 1.
10. In het bovengenoemde arrest HR NJ 1983, 244 oordeelde de Hoge Raad dat de door de rechtbank getrokken conclusie dat de wegen die behoren tot het penitentiaire complex te Veenhuizen feitelijk voor het openbaar verkeer openstaan ondanks verschillende beperkingen zoals: dat de weggebruikers behoren tot bepaalde categorieën gerechtigden; de verplichting dat zij over een toegangspasje beschikken; en het bordje "Verboden toegang, art. 461 Sr", onjuist was: die beperkingen deden er wel degelijk toe.
11. In HR 18 februari 1969, NJ 1970, 31 (Schiphol-arrest) had de rechtbank, nadat zij had geconcludeerd dat een weg op het terrein van de luchthaven niet kon worden aangemerkt als een openbare weg in de zin van de Wegenwet, vervolgens geoordeeld dat het ook geen openbare weg in de zin van de Wegenverkeerswet was. Deze beslissing was gebaseerd op de volgende punten: - de hoofdingang tot de luchthaven was gemarkeerd door een grote poort over de toegangsweg, waarop de woorden 'Luchthaven Schiphol aangewezen luchtvaartterrein art. 18. Luchtvaartwet' waren aangebracht,
- diverse toegangswegen tot het luchthaventerrein waren voorzien van slagbomen,
- bij de toegangswegen waren borden geplaatst met de tekst 'Eigen weg', en/of 'Verboden toegang voor onbevoegden' en/of een aanwijzing dat een ieder die zich op het luchthaventerrein bevindt verplicht is zich te gedragen overeenkomstig de bepalingen van het luchthavenreglement en de door of namens de luchthavendirectie gegeven voorschriften.
12. De Hoge Raad oordeelde anders. Onder verwijzing naar de wetsgeschiedenis gaf de Hoge Raad aan dat onder de voor het openbaar verkeer openstaande wegen begrepen moet worden geacht de wegen welke slechts bij gedogen van de eigenaar voor het algemeen verkeer openstaan. Van belang was nu dat de slagbomen voortdurend openstonden en dat de aanduidingen 'eigen weg' en 'verboden toegang voor onbevoegden' niet konden worden aangemerkt als belemmeringen om de weg te betreden. De eerste aanduiding bracht sowieso geen beperking aan op het gebruik van de weg en met betrekking tot de tweede aanduiding was de kring van 'onbevoegden' onbekend. Hieruit volgde dat de toegang tot de weg niet daadwerkelijk of door juridische maatregelen werd beperkt NOOT 2.
13. In HR 16 januari 2001, NJ 2001, 254 (VR 2001, 76 nt Si; red. VR) moest de vraag beantwoord worden of een bepaald particulier terrein als een voor het openbaar verkeer openstaande weg kon worden aangemerkt. In casu was er sprake van een door een slagboom afgesloten weggedeelte van een camping, waar borden stonden met 'Verboden toegang' en 'Eigen weg', en waar een meldplicht (bel) was omdat de rechthebbende wilde weten wie toegang wenste.
De Hoge Raad oordeelde dat voor beantwoording van die vraag de feitelijke omstandigheden, zoals: of door de rechthebbende werd geduld dat het algemene verkeer gebruik maakte van het terrein, van belang waren. De Hoge Raad oordeelde voorts dat onder genoemde omstandigheden niet kon worden gezegd dat met toestemming van of door gedogen van de rechthebbende het parkeerterrein een voor het openbaar verkeer openstaande weg was aangezien de rechthebbende zich op kenbare wijze het recht had voorbehouden en de feitelijke mogelijkheid had geschapen om desgewenst weggebruikers de toegang te ontzeggen.
14. Een weg waarop de toegang kan of zou kunnen worden verboden voor het verkeer, maar waarop desondanks dat verkeer wordt gedoogd is een voor het openbaar verkeer openstaande weg (HR 13 mei 1958, NJ 1958, 329 en HR 1 december 1959, NJ 1960, 65).
15. Een weg die slechts een beperkte bestemming beoogt en heeft, is een voor het openbaar verkeer openstaande weg (HR 11 maart 1975, NJ 1975, 292 ( VR 1975, 102; red. VR)). In casu ging het om een toegangsweg die werd gebruikt door verkeersdeelnemers die gebruik wensten te maken van de diensten van een benzinestation.
16. De casus in HR 24 juni 1975, NJ 1976, 59 komt, althans qua locatie, dichter bij huis. In casu speelde de vraag of een (weg binnen een overdekte) parkeergelegenheid een voor het openbaar verkeer openstaande weg was. De kantonrechter had door middel van een schouw - voor zover van belang - het volgende waargenomen:
"Vanaf de Dunantstraat loopt de weg zonder onderbreking de parkeergarage in (...).
Bij de ingangen is niets te zien dat er op zou kunnen duiden, dat de toegang voor wie dan ook verboden zou zijn. Het is integendeel duidelijk, dat het een ieder vrijstaat van de wegen in de parkeergarage gebruik te maken NOOT 3.
17. De kantonrechter oordeelde vervolgens dat aldus vast was komen te staan dat het hier een feitelijk voor het openbaar rij- of ander verkeer openstaande weg betrof. De Hoge Raad liet dat oordeel in stand.
18. In het licht van bovenstaande jurisprudentie ben ik van mening dat het feit dat voor toegang tot een publieke parkeergarage betaald dient te worden (zoals in casu), onvoldoende omstandigheid vormt om te concluderen dat zo'n parkeergarage niet feitelijk voor het openbaar verkeer openstaat en derhalve geen voor het openbaar verkeer openstaande weg is. Immers:
- het is dan niet zo dat de toegang tot de parkeergarage door de rechthebbende wordt geduld (sterker nog: het gebruik door het algemene publiek wordt aangemoedigd omdat het geld oplevert);
- de toegang is niet afhankelijk van gedrag van, of het behoren tot een specifieke categorie als rechthebbende;
- het zou anders kunnen liggen indien de toegang tot de parkeergarage beperkt is tot vergunninghouders, contractanten voor langere tijd, e.t.q.; NOOT 4
- selectief toegangsbeleid moet dan uit (verkeers)borden blijken.
In de onderhavige zaak is van dit alles feitelijk niets gebleken.
19 Het middel faalt derhalve.
(enz.; red. VR)


Voetnoot verwijzingen
--------------------------------------------------------------------------------

NOOT 1:
Zie A.E. Harteveld en H.G.M. Krabbe (red.), De Wegenverkeerswet 1994, 2e dr., p. 51.


NOOT 2:
Harteveld en Krabbe (red.), a.w., p. 51-52.


NOOT 3:
Het betrof hier kennelijk een gratis parkeergarage.


NOOT 4:
Mijns inziens is er - wat betreft het voor het openbaar verkeer openstaan - geen fundamenteel verschil tussen het (achteraf) betalen van een bedrag om toegang te krijgen tot een parkeergarage en het betaald parkeren op straat.

[zijlvaart67]

'Verboden toegang voor onbevoegden'....

Werkelijk het meest nutteloze bord dat er maar bestaat...(zie ook het vetgedrukte in 't arrest).

Want wie is nou niet bevoegd om een terrein te betreden? De eigenaar, de bewoner, de buurvrouw, de melkboer, de schoonmaakster, de wandelaar met de hond?

Met uitsluitend zo'n bord kom je nergens...